Ca pika shiu ranë mbi qelq. Për ty unë befas ndjeva mall. Jetojmë të dy në një qytet, Dhe rrallë shihemi sa rrallë. Edhe m’u duk pak e çuditshme Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes. Qiejt e ngrysur pa lejlekë Dhe shirat pa ylber në mes. Dhe thënia e vjetër e Heraklitit Seç m’u kujtua
Ai erdhi ne mbremje i pire afer vatres u ul, u step. Kasketa e vjeter, e nxire, gazeta e dites ne xhep. Pse kihs pire nuk e tregoi nena tha: “Ku ta dish!” dikush vjershat e djalit te madh ne gazete kritikuar kish. Ne klub plot potere te tymte, ne gazete i treguan nje vend
Ka kohë që s’shihemi dhe ndjej si të harroj une dalëngadal si vdes tek une kujtimi yt si vdesin flokët dhe gjithçka. Tani kërkoj poshtë e lartë një vend ku ty të të lëshoj nje strofë a notë, a një brilant ku të të lë, të puth, të shkoj. Në s’të pranoftë asnjë varr asnjë
